Cam Kırıkları

Parkin en kosesinde oturmus onu bekliyordum. Hicbir zaman bekletmezdi, bu sefer bekliyordum. Aklimdan binbir turlu dusunce, akip gidiyordu adeta. Hayir, hayir basina birsey gelmis olamazdi. Cunku o, bu tarz olaylarda "basina kotu bir sey gelen" degil; "birinin basina gelmis olan kotu sey" olurdu hep. Benimkiler daha farkliydi. Sanirim artik beni bekletebilecegi insanlar kategorisine almisti. Bu , benim icin binlerce problemin baslangici demekti. Soguk sodamdan bir yudum alip devam ettim. Sodadan olsa gerek, bir anda iyimser oldum sonra. Ve iyi seyler dusunmeye basladim. Geriye donup gecen iki aya baktim. Galiba gercekten mutluydum uzun bir aradan sonra. Mutlu olmaya muhtac degildim baslarda, ama sonra ona muhtac oldugumu farkettim bir sureligine de olsa. Mutlu olmak mi daha onemli, onunla olmak mi bilemiyordum; hala bilemiyorum aslinda ama memnundum. Ileriye bakabiliyordum, ona guveniyordum. Ne olursa olsun yanimdaydi, desteklerdi beni. Bolca simarirdi beni guldurebilmek icin. 20 yil sonrasini hayal edip yanima onu koyunca siritmiyordu. Benim o diyordum kendi kendime, bundan rahatsiz olmasina ragmen. Daha dogrusu 'sahiplik' olgusuna. Sonunda geldi. Kalkmadim, karsima oturdu. Neden ya da ne olmustu bilmiyorum. Sevmiyorum aslinda bu ozelligimi ama kotu birsey olmak uzereyken hissedebiliyorum. Tam bunu dusunurken, 15-20 saniye sonra agzini acti ve sadece "Git. Birdaha sakin gelme, seni artik gormek istemiyorum." dedi. Sigaramdan bir iki nefes alip yere attim ve uzerine ayagimi koyarak sertce ezdim. Kalktim, ellerimi cebime attim ve yurumeye devam ettim. Neden bilmiyorum ama, gitmek benim icin hayvani bir refleks, meleke gibi birsey sanirim.

İyiler İlk Görüşte Tanınmaz

"iyi ol dediler, kötü nasıl olunur bilemeden. iyi misin dediler, bir kere bile gerçekten nasılsın demeden. ben iyi bir adam olamadım. iyiler ilk görüşte tanınmaz." diyor Emrah Serbes. Hep bu kadar cool olabilmek isterdim kucukken. Sanirim insan kimseye ve hicbirseye ihtiyaci kalmadigi zaman herseye sahip olabiliyor. Uzun zaman once farkettim bunu.

Hatunların Piç Adam Tercihi

"Erkek değil misiniz hepiniz aynısınız" kalıbı kadar doğru(?) bir genellemedir. Yani tüm erkekler aynı olmadığı gibi, tüm kadınlar da böyle bir tercih yapmıyor. İstisna olduğuna inanmak isteyerek bir şeyler söylemek istiyorum bu sebeple. Kendimce tespitler tabi ki sadece. Kimseyi bağlamaz, bir gruba dahil etmez. 

Piç adam kimdir? Nedir? Bana göre; çapkındır, iplememeyi kendine düstur edinmiştir, Açıksözlülük ve patavatsızlık arasındaki sınırı mütemadiyen aşar, Arkadaşlarınla tanıştırdığın zaman rahat olamazsın her an bir pot kıracak diye, Kadınların hepsi bana hasta tavrındadır, Sorunları konuşmaz direkt siktir çekmeye meyillidir bunu da bi bok sanar, yalan söyler, ararsın rahatsız olur kendisi zaten aramaz, sürekli bir beni sıkıyorsun ay beni bunaltıyorsun tribindedir, bağlılık sadakat vs saçma sapan şeylerdir ona göre çünkü daha önce mutlaka değer verip götüne tekme yemişliği vardır sana o kadını anlatır ve kendisine hak vermeni bekler, vermiyorsan da umrunda değildir, kendine ait doğruları/kalıpları vardır işine gelmiyorsa yolun açık olsundur ama senin düşündüklerinin zerre önemi yoktur, burası Türkiye'dir, o erkektir vs vs.

Bu adam onca defosuna rağmen tercih ediliyorsa;
-Popülerdir. Bazı kadınlar buna önem verir.
-Yakışıklıdır. Bazı kadınlar buna haddinden fazla önem verir.
-Zengindir. Bazı kadınlar kafayı bununla bozmuştur.
-Eski sevgilisi tam bir afettir. Bu durum adamın piyasasını yükseltmiştir. Deneyin isterseniz %100 çalışıyor.
-Cool bir duruşu vardır. Bazı kadınlar, bu adamın aslında çok derin bir insan olduğunu düşünür.
-Geçmişinde hayatını mahveden bir kadından bahseder. bazı kadınlar ''Ama sebebi var böyle olmasının'' duygusuyla, tolerans gösterir.
-Kadın inanılmaz hırslıdır. Evirip çevirip adamı kafasındaki şekle sokabileceğini ''zanneder''. Aynı kadındır aslında kalbi kırık bir erkeği acayip mutlu edebileceğini sanıp didinen de. boş iş yani.

Efendi adam kimdir? Nedir? Bana göre; piç adamın tersi özellikleri barındırır. Ek olarak; olgundur ve kesinlikle yüzüne tükürülesi -genelde ezik olarak yaftalanıyorlar ya hani- bir insan değildir. 

"Piçten efendilikten anlamam, siktiğim hatuna bakarım ben" diyorsan ona da saygı duyarım.

Hayatımda hiçbir zaman piç adam olamadım. Onu geçtim; sevdiğim kızın yüzüne bakıp "seni seviyorum" demektense atomu parçalamak benim için daha kolay gelmiştir hep. Gerçi atomu da parçalayamam da neyse...

Şurdan Burdan/3

"Sigaran var mı?"

"Hayır, kullanmıyorum."

"O zaman sigaraya başla ve bana ikram et."

Reddedilemeyecek kadar güzeldi. Hemen gitti bir kısa Marlboro aldı ve yaktı. İlerde yalnızlığını paylaşacak tek dostuyla da böylelikle tanışmış oldu.  

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hafif yağmurlu hava. Asfaltın ıslaklığı... Araba ışıklarının yansıması... Uzayıp giden yollar... Yol ışıkları, karşıdaki binaların ışıkları... Korna sesleri... Tüm bunlara bakarak, biraz da titreyerek içine çekilen dumanın verdiği huzur... Mesela sigara içmeyenin sigara içen insana "öleceksin" diye acımasına karşılık sigara içmeyen bir adamın bu zevki hiç tatmamış/tatmayacak olmasına acırım ben. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Öğrendiğim kadarıyla sigarayı bıraktırma hattı için çalışan doktorların büyük bir çoğunluğu da sigara içiyor. Hatta bir tanesiyle karşılıklı oturup sigara içmişliğimiz bile vardır. Öyle çok da korkulacak bir tarafı yok. Al yak bi' tane.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Bazı kadınlar gittikten sonra dünya bile dönmeyi bırakıp bir sigara yakar." sözü aklıma geldikçe sigara yakıyorum. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Son olarak; eğer bir kadın Fight Club filmindeki Marla Singer gibi sigara içmiyorsa, kesinlikle sigarayı bırakmalıdır. Diğer türlü olmuyor be!

                                                                                                               

Haydi Abbas Vakit Tamam

"Haydi abbas, vakit tamam;

Akşam diyordun işte oldu akşam.

Kur bakalım çilingir soframızı;

Dinsin artık bu kalp ağrısı.

Şu ağacın gölgesinde olsun;

Tam kenarında havuzun.

Aya haber sal çıksın bu gece;

Görünsün şöyle gönlümce.

Bas kırbacı sihirli seccadeye,

Göster hükmettiğini mesafeye

Ve zamana.

Katıp tozu dumana,

Var git,

Böyle ferman etti cahit,

Al getir ilk sevgiliyi beşiktaş'tan;

Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan."

Cahit Sıtkı Tarancı'nın bu şiirini bilemeyen az insan vardır belki de. Şiirin kendisi kadar güzel bir de hikayesi vardır. Önce Mustafa Keser'in bu şiirin yorumunu dinleyip ardında bu şiirin hikayesini Cahit Sıtkı'nın ağzından dinleyelim. 
Not: Eğer efkarlıysan bi büyük içirtir aman dikkat.
"Çocukken büyük annemden dinlediğim masallardan biri, aklımda kaldığına göre, şöyleydi:

"vaktiyle, bilmem ne memlekette hüküm süren bir padişahın oğlu, ancak rüyada gördüğü servi boylu, sırma saçlı, mavi gözlü, son derece dilber bir kıza aşık olur; ve sevgilisini bulmak ümidiyle yollara düşer. bütün aşk masallarında olduğu gibi başına bir sürü felâketler gelecektir. pek tabii değil mi? aşk demek imtihan demektir. ancak serden geçip yardan geçmeyen muradına nail olur. bereket versin, daha ilk adımı bizim sevdalı şehzadeye uğurlu gelir. bir kuyunun yanından geçerken, takatten düşmüş, ak saçlı bir ninenin kuyudan su çekmeğe uğraştığını görünce dayanamaz, koşar, ninenin suyunu çeker. buna son derece memnun kalan kadıncağız, şehzadenin sırtını okşar ve saçından kopardığı iki teli ona vererek der ki:

- oğlum, başın darda kaldığı zaman bu iki kılı birbirine çakarsın; bir dudağı yerde, bir dudağı gökte bir arab çıkar karşına! korkmayasın. adı abbastır. karnın mı acıkmış? "abbas!" demen kafi. derhal sana mükellef bir sofra kurar. yırtıcı hayvanlar arasında mı kaldın? abbastan başka kimse kurtaramaz seni. uykusuz gecelerde yarin hicran ile mi yanıyorsun? abbas ne güne duruyor? sevgilini ne kadar uzakta olursa olsun, alıp getirir seni şad eder.

bu iki kılı iyi muhafaza et oğlum. onlar sayesinde selâmete çıkacaksın.

ve şehzademiz ninenin elini öperek yoluna devam eder.

yedek subaylığımı yapmak üzere kıt'aya gittiğimde, bölük komutanım, emir erimi bizzat seçmemi tembih etmişti. fakat nasıl seçersin? bölük erlerinden hiçbirini henüz tanımıyorum ki! bölüğü içtima ettirip gözüme kestirdiğimi seçmeğe gönlüm razı olmadı. bölük yazıcısından künye defterini istedim. şu anadolumuz ne zengin memleket yarabbi! pütürgeli hasanlar, aksekili ömerler, akçaabatlı hakkılar, malatyalı osmanlar, erzincanlı mehmetler, neler de neler! kim bilir, bu anadolu uşaklarının her birinde ne cevherler vardır! yaprakları çevirmeğe devam ederken, abbas oğlu abbas ismi gözüme ilişti. durdum, bu sahifeye daha muhabbetle eğildim. 331 doğumlu, midyatın cobin köyünden. masaldaki abbas aklıma geldi. içimden: "acaba?" dedim ve kendi kendime gülümsedim. vakit öğleydi. bölük talimden dönmüş olmalıydı. nöbetçi çavuşu çağırttım, yemekten sonra, abbas oğlu abbası bana göndermesini tembih ettim.

mahfende yemeğimi yedikten sonra, o saatte kasabanın nispeten en serin yeri olan parka yollandım. baktım arkamdan bir er koşarak geliyor. yol üzerindeki ilkokulun önünde durdum. geldi. mükemmel bir esas vaziyeti; kıyak bir selâm; ve anadolu kokan, saffet hazinesi bir ses:

- emrine geldim komtanım!

hayran hayran bakmaktan kendimi alamadım. fidan gibi bir boy, yağız bir çehre, üst dudağında hafif bir gölge, katıksız, siyah, mert gözler.

- adın ne oğlum? dedim.

- abbas oğlu abbas, komtanım!

- memleket neresi?

- vilâyet mardin, kaza midyat, köy cobin.

çakı gibi asker vallahi künyesini bir çırpıda söyleyiveriyor. yalnız türkçesinin kıt olduğu ne kadar belli. ziyanı yok. onun bu halinde de bir şirinlik var. tekrar soruyorum:

- sen kaç aylık abbas?

- ben ihtiyat komtanım!

âlâ! parka doğru yürüyoruz. o, solumda ve bir adım geriden geliyor. askerlikte usul böyledir. madun, mafevkinin daima bir adım solu gerisinde gider. peki bu aslan parçası eri nasıl emir eri yaparsın? yazık değil mi? ona hafif makineliyi emanet etmek varken nasıl bulaşık yıkatırsın? kıt'aya gelmeden evvel, askerliğini yapmış arkadaşlardan duymuştum, anadolu uşakları emir erliğini pek istemezlermiş! onurlarına dokunurmuş! ve bunun için, emir erleri umumiyetle sakatlar arasından seçilirmiş! dönüp tekrar abbasa baktım, sakata pek benzemiyordu. parkta havızbaşının gölgeli bir yerinde oturduktan sonra, karşımda esas vaziyetinde duran abbasa:

- sen sağlam yoksa sakat? dedim.

- ben sakat komtanım!

- ulan senin neren sakat?

sol kolunu gösterdi. anladım, çolakmış! mademki vaziyet bu merkezde, değil mi?

- sen benim emir eri olur, abbas? dedim.

hiç kıpırdamadan:

- olur komtanım! dedi.

abbas emir erim oldu. oturduğum evin aşağı kattaki odasını ona verdim. yatağını, çantasını, torbasını ve hizmetini eve taşıdı. memnun olduğunu her halinden seviyordum. abbas, sabahları, talim saatinden bir saat evvel beni uyandırır, leğeni, ibriği getirir, elime su döker, sonra kahveyi pişirirdi. öğleyin de, sefertasile tabldottan yemeğimi alır, mahfele getirirdi. ve akşamları, ben tembih etmediğim halde, talimden sonra eve uğrayıp sivilleri giyeceğimi hesaplıyarak, evden bir yere kımıldamazdı. söylemeğe lüzum yok, evin temizliğinden ve intizamından o mes'uldü. vazifesini hiçbir ihtara lüzum hissettirmeden, insiyaki, belki de otomatik bir surette yapıyordu. kendisine çok iyi muamele ettiğim halde disiplin haricine çıktığını hatırlamıyorum. "abbas!" demem kafiydi. sanki kayıbdan çıkar gelirdi; ve daima pürüzsüz bir esas vaziyetinde, ve daima emre intizaren, kılı kıpırdamadan.

beni siyanet etmesini de bilirdi. onu çarşıya, jilet, mektub kağıdı veya sigara veyahud yemiş almağa gönderdiğim zaman, hem en iyisini alır, hem de ucuzunu almağa çalışırdı. abbas komutanına zarar gelmesini ister mi hiç? ve kırk para artsa, getirir iade ederdi. ben söylemeden, her hafta sivillerimi bölüğün terzisine götürür, ütületirdi. ev dışında da abbasın koruyucu kanadlarını üstümde hissederdim.

herhangi bir şeye ihtiyacım olur diye, mahfel civarından ayrılmazdı. akşamları parkta bile beni uzaktan kollar, hâl ve hareketlerimden bir şeye -meselâ sigara, meselâ mendil- ihtiyacım olduğunu sezerek koşar gelir. bermutad esas vaziyetinde ve bermutad kılı kıpırdamadan:

- buyur komtanım! derdi.

emir eri değil hızır! bu hususta subay arkadaşlar beni adeta kıskanırlardı. ben de gülerdim. memnuniyetimden. abbasa karşı kalbim minnet ve şükranla doluyordu.

bir yaz akşamıydı. o gün tümen komutanının huzurunda sıkı bir teftiş vermiştik. subayı, eri, hep beraber, bir hayli ter dökmüştük. eve, pestilim çıkmış bir halde dönüyordum. bir kırk dokuzluk çekmeden bu yorgunluğu çıkarmağa imkan yoktu. aşağı odada, söküklerini dikmekle meşgul emir erime seslendim.

- abbas!

tahta döşemede kalın ve ağır bir postal sesi! merdivenlerden hızla çıkıyor. işte karşımda:

- buyur komtanım!

- al şu iki buçuk lirayı. bana bir 85'lik (o zaman kırk dokuzluk ancak 85 kuruş olmuştu.) şaban ustadan pişkin bir kebab, güzel bir domates ve hiyar salatası ve yoğurdu bol bir patlıcan kızartması. haydi bakalım marrrş!

- başüstüne komtanım!

sol ayağı üzerinde tam bir dönüş yaptı ve çıktı.

hava kararmak üzereydi. az sonra minareleri fabrika bacalarından ayırd etmek mümkün olmıyacaktı. kerahat vakti çoktan gelmiş sayılırdı. bereket versin abbas eli çabuk kişidir. bir çeyrekte döndü. masanın üzerine günü geçmiş bir gazete yayarak nevaleyi düzdü. baktım buz da almış. emir eri dediğin böyle olur. sırtını okşamaktan kendimi alamadım:

- aferin be abbas!

memnuniyeti sesinde bir:

- sağol komtanım! çekti.

az sonra da şiş kebabını getiriyordu. buzlu rakıdan bir yudum; sonra çatalını şişkebab, patlıcan kızartması ve salata tabaklarında şöyle bir dolaştırıver! ve arkasından çek birinci nevi sigaradan bol bir nefes! ve kaldır başını, bak gökyüzüne! oh! yıldızlı bir yaz gecesidir. rüzgâr da çıktı. bir fransız şairinin, ölümden sonra yaşamak hasretini anlatan o canım şiirini mırıldanıyorum: "yeryüzünde olduğumuz o unutulmaz zamanlardı!... iih..."

abbasla konuşmak istedi canım. aşağı doğru seslendim. meğer o, belki bir şeye ihtiyacım olur diye, kapı arkasında bekliyormuş! hay allah senden razı olsun!

abbasa:

- otur! dedim.

utandı, kızardı, süklüm, püklüm oldu, fakat oturmadı. bir erin komtanı karşısında oturmıyacağını abbas pek iyi bilirdi. ben de israr etmedim. yalnız, rahata geçmesini söyledim. geçti rahata. kadehimden bir yudum alarak:

- abbas! dedim.

- buyur komtanım!

- askerlik nasıl?

- çok iyi komtanım!

- memleketten mektup geliyor?

- yoh komtanım!

- niye ulan?

- ben de yazmıyor komtanım!

- sen niye yazmıyor abbas? köyde senin karı var, çoluk çocuk var. sen merak etmez hiç?

- ben merak eder, eder komtanım! ben yazdı beş ay var. cevab yoh. şimdilik bende yazmıyor komtanım!

hakkı var abbasın! ara beni, arıyayım seni!

bahsi değiştirdim:

- sen beni seviyor abbas.

- helbet seviyor komtanım!

- e... niye seviyor?

- sen iyi komtanım! (elile kalbini göstererek), sende kalb temiz komtanım!

hoşuma gitti. emir eri tarafından sevilmek bir subay için büyük mazhariyet ve bahtiyarlıktır. dayanamadım:

- yaşa be abbas!

- sağol komtanım!

abbasla böyle muhabbet ederken bir yandan da kadeh üstüne kadeh yuvarlıyordum. bir ara, istanbul gözümde tüttü. istanbul ve ilk sevgilim! gençliğimin en güzel günleri! şehzadeliğim tuttu, abbastan medet ummak sevdasına düştüm.

abbasa:

- sen istanbulu bilir? dedim.

beni ne derece memnun ettiğinin farkında olmıyarak:

- bilir komtanım! dedi.

- sen beşiktaş gördü?

- gördü komtanım! ben muvazzaf yaptı orhaniye kışla.

- ben seni istanbula göndersem gider?

benimle eğleniyor musun komtanım gibilerinden yüzüme baktı. ona emniyet telkin etmek için:

- yarın alay komtanından izin alır, seni istanbula yollar abbas!

- beni kimse yok istanbul, komtanım!

- beni kimse var abbas! sen gidecek istanbula!

- baş üstüne komtanım!

- istanbula gitti. karaköy var. sen biliyor?

- biliyor komtanım!

- sen tramvay binecek, beşiktaş inecek, ben sana adres verecek. orda var bir kız, beni sevgili. ben onu çok seviyor abbas! sen kaçıracak o kız, getirecek bana!

abbasda karısını komşu köylerinden birinden kaçırmıştı. beni anlıyabilirdi. hem anlamasa, değil mi ki komutanı idim, emrediyordum, dinlemesi lâzımdı. o askerliğin bu tarafını da bilirdi. nitekim:

- baş üstüne komtanım! dedi.

ertesi sabah, bermutad abbas beni uyandırdı. kahvemi içtim, giyindim. tam sokak kapısından çıkarken gözüm odasına ilişti. baktım abbasta bir yol hazırlığı var. halbuki ben unutmuştum bile! meğersem o, istanbul seyahatini -hatta belki kız kaçırma teşebbüsünü bile- ciddiye almıştı.

keyfi kaçmasın diye mi yoksa kendimi bile bile aldatmak için mi bilmiyorum, ona:

- abbas! dedim.

- buyur komtanım!

- bu ne abbas?

- ben istanbul gidiyor. sen söyledi komtanım!

- sen beni sevgili getirecek?

- helbet getirecek komtanım!

akmıyacak cinsten yaşlar toplandı gözümde! elimle sırtını okşadım ve bir şey ilâve etmeden kapıyı çekip sokağa fırladım. yolda düşünüyordum: "canım abbas! hayırlısile şu dünya vaziyeti bir düzelse de, seni memleketine, tarlana, çiftliğinin çubuğunun başına, çoluk çocuğunun yanına göndersek! bana gelince, tıpkı o şehzade gibi, birbirine çaktım mı, "lebbek sultanım!" diye gaibden çıkıveren abbas benim neme yetmez!"
Cumhuriyet (1944)