3 kusur yil once Temmuz aylariydi. Herkes yapar mi bilmiyorum ama, ben hayatimi belirli olay yada olgulara bagli hayali cizgilerle sekillendirerek dusunurum hep. Ve bu zamanlarda en atesli, en dolu zamanlara denk geliyor. Aklima gelen herseyi, hatta bu herseyin yan dallari olan herseyi yapabilecegimi dusundugum zamanlar. Cok fazla dusunmezdim o zamanlar gerci ama, bakkimi yemeyeyik birkac sey disinda cidden hepsini yapmistim. Cogu seyin ilkini yasayip ikincilerine baslamak uzere oldugum bu anlar,aslinda hayatima yon verecek, benim karakterimin sekillenmesinde rol oynayacak olan gorunuste kucucuk, hissiyatta cok derin anlardi. Uyku bir yana, surekli uyumanin verdigi ve aslinda sikayetcide olmadigim bu zamanlarda onceden kalan eksiklerimi tamamlamaya calisir dururdum. Herkesin aslinda kan bagindan daha yakin hissettigi, paylastigi bir ya da iki akrabasi olur. Bende de var bir tane, basimin belasi. Dedim ya, yaz zamani. Surekli onda geciriyorum gunlerimi. Velhasil kelam, tanistirdi beni o kizla. Gunlerimiz gecelerimiz birlikte gecmeye basladi 4-5 kisilik bir ekip olarak. Evlerimiz olmasina ragmen, parklarda uyuyup uyaniyorduk birlikte, bir an olsun ayrilmamak icin. Asik olmustu bana. Dogrusu, bende sevmistim uzun zaman sonra birini. Ve hersey mukemmel derecede iyi giderken, ortada hicbirsey yokken hayatimda daha once hic yapmadigim birseyi yaptim. Bilerek ve isteyerek kirdim onu, uzaklastim; sonsuza kadar. Hazir olmadigimi mi hissettim, yoksa bunaldim mi bilmiyorum. Ama biraktim orada onu oylece. Neden yaptim bilmiyorum, ustelik hala ona cok buyuk bir sevgi de duyuyorum ask olmasa da. Ama hicbir zaman geri adim atmadim. Simdi dusunuyorum da, sanirim bugun olacaklari, bu halimi, cam kirigi gibi bir hayati daha o gunden gormus ya da hissetmistim. Hicbir zaman onu bu hayata oturtamadim, ait degildi cunku buraya. Isteyerek ilk ve son defa yaptim bunu, ve sonra kapilari 'bir' istisna haric tamamen kapattim. O gunden sonra, artik neler olacagini cok daha iyi biliyordum. Kalp kirmayi, degersiz birsuru insani ortada birakmayi, ezip gecmeyi benden cok daha fazla yasayip gormus insanlardan bile daha iyi biliyordum. Cunku hepsi yapmasi gerekeni yapmisti, ben yapilmamasi gerekeni. Onlar kolay olani cok deneyerek ogrendiler ve ezip gectiler. Ben, zor yoldan ogrendim, ezdim ve gecmedim. Yanlislikla ezilmis yol kenarindaki bir kedi gibi, her birini ezip gecisimde, donup ona bakacaktim, birseyler daha ogrenmek icin. Simitcinin sicak diye sattigi kayis gibi simitten bir isirik daha aldim ve zamani gelince altini ustune getirecegim Istanbul'a Galata Koprusu'nden bir kez daha baktim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder